Nasi stali Czytelnicy być może zerkając na tytuł dzisiejszego artykułu mogą się mocno zdziwić. O co temu autorowi znowu chodzi? Jaką znowu dziś ideologię chce mi zapodać – mówiąc kolokwialnie? Prawdę mówiąc: plan pierwotny był inny a koncepcja runęła tylko po jednym telefonie od przyjaciela. Decyzja była błyskawiczna: kasujemy wszystko i od ręki piszemy nowe.

Życie i śmierć to tematy, które ludzie nie traktują zbyt poważnie. Mówiąc krótko: „mamy to wypchane”. Co będzie to będzie. Patrzymy tylko na swój mały, wielki nos i tyle. Ludzie krzyczą, że nie mają czasu na nic. To nie jest prawda tak do końca. Czasu nie można posiadać. Można z nim coś zrobić. On i tak upłynie. Co z nim zrobimy? Każdy ma na to swoją własną odpowiedź.

Przetrwać i przeżyć to jedno. Ale jest druga strona medalu: jaki to ma mieć sens? Pieniądze szczęścia nie dają. Kto jeszcze tego nie odkrył, będzie musiał się z tym zmierzyć. Ułatwiają życie, ale nie przeżyją życia za człowieka. Jakie macie marzenia? Przeciętny Kowalski powie, iż chciałby wygrać w totolotka milion złotych. Zadajcie mu pytanie: a co z nimi zrobisz, jeśli już je będziesz miał? Yyyy….odpowiedzi nie ma. Zwykle w krótkim czasie pozbywa się tej gotówki. Bo nie wie, co z tym zrobić. Nie dojrzał do posiadania takiego bogactwa.

Cóż bowiem być bogatym, ale samotnym? Do szczęścia potrzebni są inni ludzie. Być obecnym z innymi. O tym wspominaliśmy przed tygodniem. Każde rozstanie i odejście kogoś jest tragedią. Ktoś znika z życia, pojawia się pustka. Jeśli żyli ze sobą otwarcie i dbali o siebie tak mocno jak potrafili, ból będzie krótki. Gorzej, jeśli nie zbudowali ze sobą więzi. Ludzie przeżywają czasami dramat jak „uderzenie piorunem”.

Pewien myśliciel przed wiekami głosił: „Człowiek człowiekowi wilkiem”. Jest mały problem. Jeśli wystawił się na pustelnicze życie, nie bądźmy zdziwieni, iż głosił takie peany. Człowiekowi do szczęścia potrzebny jest drugi człowiek. Spieszmy się kochać ludzi (takich, jacy są naprawdę) i przestańmy ich zmieniać na siłę. A tym, co nie dostali szansy zbudowania więzi z najbliższymi spieszmy z otuchą i miłością. Potrzebują tego najbardziej. Przyjacielu, współczuję Ci ogromnie. Możesz na mnie liczyć.

Autor: Sławomir Brak